[Andrzej_Z.]

When forty winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty’s field,
Thy youth’s proud livery, so gazed on now,
Will be a tatter’d weed, of small worth held:
Then being ask’d where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say, within thine own deep-sunken eyes,
Were an all-eating shame and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty’s use,
If thou couldst*answer*‘This fair child of mine
Shall sum my count and make my old excuse,’
Proving his beauty by succession thine!
This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel’st it cold.


Gdy zim czterdzieści oblegnie czoło,
Rowy głębokie w pięknym tnąc ciele,
Strój twej młodości, podziwiany wkoło,
Łachmanem będzie, wartym niewiele.
Spytanym, gdzie twa postać urocza,
Gdzie skarby z dni młodych się podziały,
Rzec, - we własnych zapadniętych oczach -,
Dowiedzie wstydu i próżnej chwały.
Więcej piękna użytek by znaczył,
Gdybyś mógł rzec - To śliczne me dziecię
Bilans mój zda i czas mój tłumaczy -.
Po tobie piękno dziedzicząc przecie!
To jak nowym być u starości wrót
I krew ujrzeć ciepłą, czując jej chłód.