[Andrzej_Z.]

I travelled among unknown men,
In lands beyond the sea;
Nor, England! did I know till then
What love I bore to thee.

Tis past, that melancholy dream!
Nor will I quit thy shore
A second time; for still I seem
To love thee more and more.

Among thy mountains did I feel
The joy of my desire;
And she I cherished turned her wheel
Beside an English fire.

Thy mornings showed, thy nights concealed,
The bowers where Lucy played;
And thine too is the last green field
That Lucy's eyes surveyed.


Wśród nieznajomych podróżowałem
Przez różne zamorskie włości
Lecz Anglio! Jeszcze wtedy nie znałem
Swojej do ciebie miłości.

Ta przeszłość, jak melancholijny sen!
Nie wzgardzę już twym wybrzeżem
Po raz drugi, bo czuję jak kraj ten
kocham głęboko i szczerze.

To wśród gór twoich poznać los mi dał
Szczęście mojego pragnienia;
Nad kołowrotkiem jej twarz rozświetlał
Blask angielskiego płomienia.

Twe dni jawiły, twe noce kryły,
Altany gdzie Lucy grała;
I to twe zielone pola były
Tym ostatnim co widziała.


Od tłumacza: cztery strofy po cztery wersy, po osiem i sześć sylab, a w tym: wspomnienie europejskich wojaży, zachwyt nad ojczyzną, zakochanie i opłakiwanie. To jest lakoniczność. Williamie Wordsworth - Sparta jest z ciebie dumna. Spędziłem nad tym wierszem ładnych kilka chwil, ale było warto. No i oczywiście musiałem sobie dodać po dwie sylaby...
A kto nie chlipnął przy ostatnim wersie?