[pjablonska]

O, мой застенчивый герой

О, мой застенчивый герой,
ты ловко избежал позора.
Как долго я играла роль,
не опираясь на партнера!

К проклятой помощи твоей
я не прибегнула ни разу.
Среди кулис, среди теней
ты спасся, незаметный глазу.

Но в этом сраме и бреду
я шла пред публикой жестокой -
все на беду, все на виду,
все в этой роли одинокой.

О, как ты гоготал, партер!
Ты не прощал мне очевидность
бесстыжую моих потерь,
моей улыбки безобидность.

И жадно шли твои стада
напиться из моей печали.
Одна, одна - среди стыда
стою с упавшими плечами.

Но опрометчивой толпе
герой действительный не виден.
Герой, как боязно тебе!
Не бойся, я тебя не выдам.

Вся наша роль - моя лишь роль.
Я проиграла в ней жестоко.
Вся наша боль - моя лишь боль.
Но сколько боли. Сколько. Сколько..



O, mój nieśmiały bohaterze

O mój nieśmiały bohaterze
sprytnie uniknąłeś poniżenia.
Długo grałam swoją rolę,
nie mogąc polegać na partnerze!

O przeklętą pomoc Twoją
nie poprosiłam ani razu.
Wśród kulis i cieni
ukryłeś się, uniknąłeś oceny.

W tym całym wstydzie i znieważeniu
szłam przed bezwzględną publiką -
wszystko na straty, wszystko na widoku,
wszystko przez tą samotną rolę.

O jak parter się zanosił!
Nie wybaczyłeś mi bezwstydności,
oczywistości moich strat,
mojego uśmiechu niewinności.

Łapczywie szły Twoje stada
napoić się z potoku mojego bólu.
Sama, jedyna – pośród wstydu
stoję z opadniętymi rękoma.

Błędnie myślący myślący tłum,
prawdziwy bohater jest niewidzialny.
Bohaterze, jakże Ty się boisz!
Nie bój się, nie wydam Cię.

Cała nasza rola, to tylko moja rola.
Okrutnie w niej przegrałam.
Ten cały nasz ból, to tylko mój ból.
O ile bólu!