[alleris]

Nie rozumiem, dlaczego tylu ludziom się wydaje, że języki orientalne są trudniejsze do nauki od języków europejskich, nawet brzmiących niby podobnie języków słoweńskich czy brzmiącego zupełnie inaczej węgierskiego... Za każdym razem jak się przyznaje, że uczę się języka arabskiego, wywołuję jakiś niemy podziw albo komentarz "ojej... to takie strasznie trudne przecież". A paradoksalnie żadnego języka do tej pory nie uczyło mi się jak bezboleśnie jak arabskiego. Ładny, logiczny język, gramatyka bardzo łatwa do pojęcia... A pisanie po arabsku jest samą przyjemnością. I oczywiście, uwielbiam słuchać, jak ktoś mówi po arabsku, to chyba jeden z najśliczniejszych języków świata.

A jakie są wasze obserwacje? Bronicie tezy, że alfabet jest jakąś większą przeszkodą w nauce języka? Albo jego dziwne brzmienie? Czy raczej, tak jak w moim wypadku, ta egzotyczność wszystkiego właśnie motywuje was do nauki?

[Edyta11]

Przyznaję się, że gdy zaczęłam się uczyć rosyjskiego, to nie czułam żadnej bariery. Może przez pewne podobieństwo. Mimo to często słyszę, że jak już są gdzieś inne litery, to trudne. Kwestia podejścia.

A swoją drogą im bardziej egzotyczny język, tym lepiej brzmi

[Edyta11]

Poza tym uwielbiam słuchać japońskiego i chińskiego .Może czas i na arabski

[Rydzu]

Kwestia "orientalności" jest tutaj chyba kluczowa. Im coś jest mniej znane, w pewnym stopniu tajemnicze i tak niewiele osób w naszym otoczeniu ma o tym blade pojęcie, tym bardziej nas to pociąga. Nauka języka orientalnego jest swego rodzaju odskocznią od pewnego utartego sposobu myślenia, formułowania zdań. Zagłębienie się w kulturę, obyczaje i historię krajów, o których nie wiedziało się tak dużo. Poszerzanie horyzontów. Coś kompletnie nowego i niekoniecznie trudnego. Pismo na pewno odstrasza, jednak gdy przysłuchać się językom orientalnym - są piękne!

[climhazzard]

Popieram, popieram. Dodatkowo bardzo lubiłem naukę japońskiego chyba dlatego, że nikt mnie do tego nie zmuszał ; ) Wszystko robiłem własnym tempem i we własnym zakresie, przez co studiowanie podręcznika było czynnością niemal wypoczynkową. Wciągnąłem się w to oglądając anime, albo japońskie teleturnieje. Ciężko powiedzieć, co było pierwsze

[yosia83]

Chyba jednak jest prawdą, że nam, Europejczykom, jest łatwiej nauczyć się języków z naszego kontynentu - słyszymy je częściej (filmy, podróże, piosenki), alfabet ten sam, no i jak już opanujemy jeden z grupy językowej, to następne idą nam łatwiej. Nie mówiąc już o dźwiękach języków orientalnych, które (jak słyszałam) są nie do opanowania dla dorosłego obcokrajowca.
Mi największą trudność sprawiła nauka rosyjskiego w wieku 25 lat - nowy alfabet jak dotąd jest dla mnie barierą nie do pokonania - do dziś składam wyrazy jak pierwszoklasista
iNatomiast moim marzeniem jest nauczyć się chociaż podstaw chińskiego lub japońskiego żeby móc wykorzystać je w praktyce w trakcie jakiejś podróży. Tym razem alfabet sobie podaruję Mam nadzieję, że już wkrótce mi się uda!

[joannamn]

Zamieszczony przez Rydzu

Kwestia "orientalności" jest tutaj chyba kluczowa. Im coś jest mniej znane, w pewnym stopniu tajemnicze i tak niewiele osób w naszym otoczeniu ma o tym blade pojęcie, tym bardziej nas to pociąga. Nauka języka orientalnego jest swego rodzaju odskocznią od pewnego utartego sposobu myślenia, formułowania zdań. Zagłębienie się w kulturę, obyczaje i historię krajów, o których nie wiedziało się tak dużo. Poszerzanie horyzontów. Coś kompletnie nowego i niekoniecznie trudnego. Pismo na pewno odstrasza, jednak gdy przysłuchać się językom orientalnym - są piękne!

Zgadzam się. Wszystko do odległe, inne, trochę tajemnicze, zawsze wydaje się ciekawsze. Poza tym inne sposoby myślenia ludzi, które są odwzorowane w języku bardzo mnie ciekawią. Obecnie sama zajmuję się porównaniem metafor w języku angielskim do tych w tłumaczeniu na język Choctaw. Wciągające.

[idalia]

Ja lubię języki orientalne za to, że są tak odległe od naszego języka, naszej kultury i mentalności. Po prostu nieznane i inne przyciąga. A ludzi, którzy decydują się na naukę orientalnych języków cenię za odwagę.

[zylciaj]

Zamieszczony przez alleris

Nie rozumiem, dlaczego tylu ludziom się wydaje, że języki orientalne są trudniejsze do nauki od języków europejskich, nawet brzmiących niby podobnie języków słoweńskich czy brzmiącego zupełnie inaczej węgierskiego... Za każdym razem jak się przyznaje, że uczę się języka arabskiego, wywołuję jakiś niemy podziw albo komentarz "ojej... to takie strasznie trudne przecież". A paradoksalnie żadnego języka do tej pory nie uczyło mi się jak bezboleśnie jak arabskiego. Ładny, logiczny język, gramatyka bardzo łatwa do pojęcia... A pisanie po arabsku jest samą przyjemnością. I oczywiście, uwielbiam słuchać, jak ktoś mówi po arabsku, to chyba jeden z najśliczniejszych języków świata.

A jakie są wasze obserwacje? Bronicie tezy, że alfabet jest jakąś większą przeszkodą w nauce języka? Albo jego dziwne brzmienie? Czy raczej, tak jak w moim wypadku, ta egzotyczność wszystkiego właśnie motywuje was do nauki?

Myślę, że jeżeli poznasz 2 lub więcej języki europejskie, a nauka języków jest dla Ciebie wciąż przyjemnością, to zaczynasz szukać czegoś nowego, innego. Dla mnie odmienny alfabet jest wyzwaniem i raczej zachęca mnie do nauki, niż zniechęca. To niesamowite uczucie, jak zbiór dziwacznych znaków staje się dla Ciebie stopniowo zrozumiały, nabiera znaczenia! W moim przypadku jest jeszcze jedna kwestia - nie lubię nie rozumieć obcokrajowców A im bardziej egzotyczny język, tym bardziej mnie złości, że ich nie rozumiem Ale jest to taka "sportowa złość"

[malgorzataj]

Mi się podoba język koreański i turecki. Jeśli chodzi o japoński i chiński- nie mogę ich po prostu słuchać I nie mam pojęcia dlaczego tak na mnie działają. Za bardzo podobają mi się języki europejskie żebym miała się przeczucić na orientalne