[monikaborzecka]

Jest to wiersz autorstwa rumuńskiego poety Luciana Blagi (ur. 1895). Większość jego utworów poetyckich stanowią poematy o charakterze filozoficznym, w których dominuje irracjonalna, kosmiczna wizja świata. Blaga, który był przed wszystkim filozofem, od początku swojej twórczości stwierdzał, że człowiek egzystuje w świecie tajemnym, a jego dążeniem jest odsłonięcie tajemnic świata za pośrednictwem sztuki. Często czerpie inspirację z tradycji chrześcijańskiej. Wiersz “Ewa” został opublikowany w pierwszym tomie poezji wydanym przez autora w 1919 roku, zatytułowanym "Poemele luminii" ("Poematy światła").


Eva/Ewa

Când şarpele intinse Evei mărul, îi vorbi
c-un glas ce răsună
de printre frunze ca un clopot de argint.
Dar s-a întâmplat că-i mai şopti apoi
şi ceva la ureche
încet, nespus de încet,
ceva ce nu se spune în scripturi.

Kiedy wąż podał Ewie jabłko, przemówił
głosem, który rozbrzmiewał
spośród liści jak srebrny dzwonek.
Ale stało się też, że wyszeptał później
coś więcej, na ucho
cicho, niewypowiedzianie cicho
coś, czego nie zapisano w pismach.

Nici Dumnezeu n-a auzit ce i-a şoptit anume
cu toate că asculta şi el.
Şi Eva n-a voit să-i spuna nici lui Adam.
De-atunci femeia ascunde sub pleoape o taină
şi-şi miscă geana parca-ar zice
că ea ştie ceva,
ce noi nu ştim,
ce nimenea nu ştie,
nici Dumnezeu chiar.

Nawet Bóg nie usłyszał tego, co powiedział,
mimo że również słuchał.
A Ewa nie powtórzyła tego Adamowi.
Od tamtej pory kobieta skrywa pod powiekami tajemnicę,
a kiedy unosi brwi zdaje się, jakby mówiła
że wie coś,
czego nie wiemy my,
czego nie wie nikt,
czego nie wie nawet sam Bóg.