![]() |
|
Narzędzia wątku | Wygląd |
|
||||
|
||||
![]() Jest to wiersz autorstwa rumuńskiego poety Luciana Blagi (ur. 1895). Większość jego utworów poetyckich stanowią poematy o charakterze filozoficznym, w których dominuje irracjonalna, kosmiczna wizja świata. Blaga, który był przed wszystkim filozofem, od początku swojej twórczości stwierdzał, że człowiek egzystuje w świecie tajemnym, a jego dążeniem jest odsłonięcie tajemnic świata za pośrednictwem sztuki. Często czerpie inspirację z tradycji chrześcijańskiej. Wiersz “Ewa” został opublikowany w pierwszym tomie poezji wydanym przez autora w 1919 roku, zatytułowanym "Poemele luminii" ("Poematy światła").
Eva/Ewa Când şarpele intinse Evei mărul, îi vorbi c-un glas ce răsună de printre frunze ca un clopot de argint. Dar s-a întâmplat că-i mai şopti apoi şi ceva la ureche încet, nespus de încet, ceva ce nu se spune în scripturi. Kiedy wąż podał Ewie jabłko, przemówił głosem, który rozbrzmiewał spośród liści jak srebrny dzwonek. Ale stało się też, że wyszeptał później coś więcej, na ucho cicho, niewypowiedzianie cicho coś, czego nie zapisano w pismach. Nici Dumnezeu n-a auzit ce i-a şoptit anume cu toate că asculta şi el. Şi Eva n-a voit să-i spuna nici lui Adam. De-atunci femeia ascunde sub pleoape o taină şi-şi miscă geana parca-ar zice că ea ştie ceva, ce noi nu ştim, ce nimenea nu ştie, nici Dumnezeu chiar. Nawet Bóg nie usłyszał tego, co powiedział, mimo że również słuchał. A Ewa nie powtórzyła tego Adamowi. Od tamtej pory kobieta skrywa pod powiekami tajemnicę, a kiedy unosi brwi zdaje się, jakby mówiła że wie coś, czego nie wiemy my, czego nie wie nikt, czego nie wie nawet sam Bóg. |