Przede wszystkim taki którego dziecko chce się uczyć. Chiński to głównie nauka znaków i tonów, dość łatwa gramatyka, choć niech Cię to nie zmyli. Japoński to nieco mniej znaków, brak tonów, keigo, trudniejsza gramatyka i bardzo klarowna sylabiczba wymowa.
Osobiście wolę japoński, ale w przypadku dzieci uważam, że to nie ma aż tak wielkiego znaczenia. Przede wszystkim dziecko powinno czuć pasję do danej kultury i samo zdecydować czego woli się uczyć niż gdyby ten wybór miał być narzucony. Może się zdarzyć, że dziecko nie polubi Chin i chińskiego, i co wtedy?
W przypadku popkultury o japoński jest tysiąc razy prościej.
A to czy i gdzie dany język będzie przydatny to już zależy od danej osoby. Chiński być może jest przydatny w handlu, ale być może japoński w przypadku dziecka okaże się być bardziej rokującym? Dziecko samo musi to poczuć.
|
Wygląd liniowy
